Olivije Keplan
SVETLOST OLUJE

(...)

Preplićući sopstvene fantazije i one preuzete iz umetnosti i književnosti, koje oduševljeno prihvata, Marko Velk nas opušteno uvlači u viziju sveta po kojoj se krećemo kao duhovi, prolazeći od jedne do druge halucinacije. Dovijajući se, on uklanja prizore prikupljene iz tekućih događaja i pretvara ih u crno-beli svet grafike, u sivilo rendgenskog snimka, u paradoks prastarih likova koji više govore o vremenu u kojem živimo nego neprestano bombardovanje informacijama preko društvenih mreža.
Prepoznati segment određenog dela nikad ne ukazuje na posrednu komunikaciju, niti na aluziju; taj delić pripada crtežu, crtežu koji ga je „progutao“ i koji ga vraća u život kao upisani elemenat, zatočen u novom telu, u sopstvenom sastavu.
Taj osećaj progutanih prizora, koji kao da jedni druge uništavaju, pruža dodatno uzbuđenje, budući da Marko Velk, poput reditelja Roberta Longa, zna kako da zapanjujućom veštinom iskoristi svaku „modu“, svaki stil, u službi sintetičke imagincije koja sebi dozvoljava najveću preciznost u crtanju, kao i najslobodniji gest i izraz u prostoru, da bi se dobio najprikladniji naboj.
Marko Velk ne posustaje: njegovu mentalnu vasionu čine smeli sklopovi u kojima opstaju najrazličitiji trenuci i oblici u okviru jednog jedinstvenog lika. Iako može biti životinjstkog ili biljnog porekla, iz mineralnog ili ljudskog sveta, sve to pripada istom telu u trenutku svog pojavljivanja; potiče iz slobodnog otelotvorenja i nije izraz samo neometane asocijacije. Njihova istina nije uopšte povezana s merodavnom logikom. Naprotiv, draže su im himere koje, s neočekivanom krutošću, nameću sopstveni osećaj onoga što je „stvarno“, svojstveni način sagledavanja. Tako, čudan konjanik odnosi svoj plen na telu neponovljive Rosinante – „moderan oblik“ sačinjen od oblaka kao i oblak nad njim. Da li je to Don Kihot upetljan u zakrpe svetova? U „proplanke“ šume, koja je, pre svega zahvaljujući ugljenu i crtežima u ugljenu, iskaz životne uloge koju oblik i prostor imaju u delima Marka Velka. I baš kao klasični junaci Edvarda Bern-Džonsa, Velkovi čudovišni oblici izbegavaju prostor u čijoj se opsadi nalaze.
Duboko crnilo crta, blistava belina površina, krhkost fakture crteža, sve nas to suočava s priviđenjem gde ništa nije nedorečeno, gde osećanja opasnosti, straha, bega, u prisustvu te beskrajne pretnje stvaraju alegoriju našeg vremena. Odbijajući da prihvati autoritarno vreme, poništavajući vremenske hijerarhije starog i novog,  odnosno spajajući ih sve dok se ponovo ne rode u jedinstvenom vremenu: vremenu koje pripada delu, Marko Velk nas postepeno vodi ka svojoj teritoriji.

(Celovit tekst u štampanom izdanju)